Yönetmen: Damien Chazelle

Görüntü Yönetmeni: Linus Sandgren

Senaryo: Damien Chazelle

Oyuncular: Brad Pitt, Margot Robbie, Jean Smart, Olivia Wilde, Diego Calva, Jovan Adepo, Li Jun Li

Müzik: Justin Hurwitz

Yapım Yılı ve Süre: 2022/189dk.

Whiplash ve La La Land gibi ses getiren filmlere imza atmış Akademi® ödüllü genç yönetmen Damien Chazelle, son filmi Babilon’da kamerasını 1920’lere, Los Angeles şehri ve Hollywood’un erken dönemlerine çevirirken, bizlere, bu büyülü dünyayı ve arka planını, kendi bakış açısıyla ve kusursuzu arayan bir sinematografi ile sunuyor.

Senaryosunu da yazdığı Babil, Yönetmenin sanat dünyasına olan bilinen ilgisini devam ettirdiğini gösterirken ve kusursuza yakın sekanslarıyla bir görüntü temaşası haline gelirken, Yönetmenin önceki filmlerine kıyasla daha dağınık bir sinema diliyle karşılaşıyoruz. Bu noktada Hollywood için erkeklerin daha çok şansa sahip olduğunu bizlere bir defa daha ispatlarcasına baş rolde izlediğimiz Brad Pitt ve kadın isen gençlik ve güzellik kazandırır dercesine, öne çıkan fiziğiyle son dönemlerin göz alıcı kadın oyuncusu Margot Robbie, filmin önemli kozları haline gelirken, Chazelle, seçkin bir sinematografi anlayışıyla ve üzerinde çalışılmış sahneleriyle bir dönem filmine imza atıyor.

Hollywood’un sessiz film dönemine bir bakış sunan film, Meksika asıllı Manny Torres’in (Diego Calva) bir fili, günümüzde de dedikodu gazetelerinin konusu seks ve uyuşturucu temelli bir partiye götürmeye çalışırken, gelecek vaat eden kadın yıldız adayı oyuncu Nellie La Roy rolünde (Margot Robbie) ve sessiz filmlerin kadınlarla arası iyi yakışıklı yıldız oyuncusu Jack Conrad rolünde (Brad Pitt) arasında bir çekim üçgeni oluşuveriyor. Bu noktada Yönetme Chazelle’in müzikle olan stilize ilişkisi, hem Whiplash hem de La La Land’den kolayca hatırlanacak Caz temelli müzikal detaylar, müzisyenlerden, magazin yazarlarına uzanan karakterlerle göz alıcı renklere bulanan bu tablo, hırsları ve aşırılıkları 1920 lerin Hollywood dekorunda ahlak sınırlarını zorlayan ve hem yükseliş hem de düşüşlerin hikayesini resmeden bir kimliğe bürünüyor. Bu noktada görmüş geçirmiş bir karakter sergileyen Jack Conrad’ın dünyanın en sihirli yeri saydığı sinema setlerinin albenisi, Chazelle’in elinde farklı anlamlar çağrıştırırken, özellikle sessiz film dönemine yönelik bir hırçınlığın da izlerini görüyoruz.

Damien Chazelle detaylara özen gösteren bir sinema diliyle Hollywood tarihine kendisine has dokunuşlar sunmaya çalışıyor. Kuşkusuz bu noktada en büyük desteği, Margot Robbie’den aldığını belirtmek pek de abartılı sayılmamalı. Çünkü bu filmin dramatik kurgusuna katkı yapacak olan, caz partisyonlarından ve tutkulu icracılardan çok, bu güzel ve çekici kadının cinsel enerjisi oluyor ve filme bir anlamda damga vuruyor. Bu noktada filmin bir aşırılıklar manzumesi olduğunu da görmezden gelmemek gerekiyor. Üç saati aşan süresiyle, uyuşturucunun ateşlediği seks partileri ve bu partilerde yazmayı dahi gereksiz hale getiren her türlü aşırılıkla süslenmiş kalabalık sahneler, bu yönde güçlü detaylar haline geliyorlar. Genç yaşta Akademi® Ödüllerine uzanmış bir yönetmen olmanın getirdiği avantajı, Chazelle’in cömertçe kullandığını belirtmek ve bu noktanın güçlü bir biçimde altını çizmek gerekiyor.

Babil, görüntü yönetimi ve müzik tasarımıyla öne çıkan bir yapım olarak dikkat çekerken, Linus Sandgren ve Justin Hurwitz zorlu bir işin üstesinden başarıyla gelmişler ve Chazelle için bu durumun böylesine kapsamlı bir projede önemli bir destek olduğunu belirtmek gerekiyor. Epik bir dönem filmi olarak hikayesine ve riskli sayılabilecek uzun süresine karşın, sinema sanatı bakımından önemli sayılabilecek bir işle karşı karşıya olduğumuzu belirtmek gerekiyor.

Toparlayacak olursak, Damien Chazelle imzalı Babil, bir yönüyle sinema sanatına güçlü bir saygı duruşu sergilerken, diğer yönüyle Hollywood tarzı rezilliklere ve aslında sanat adına oluşturulan sığ ve hoyrat atmosfere de kendine göre bir eleştiri getiriyor. Bu noktada paradoksal bir anlatımla Amerikan film endüstrisinin arka planını Fellini benzeri sahnelerle gözler önüne sermeye çalışan ancak sinema sanatını da kendi bakış açısıyla farklı bir çizgiye yerleştiren Chazelle, uzun süresi ve bazılarına aşırı gelebilecek sahnelere karşın dikkate değer bir yapımla, bizi salonlara davet ediyor.

Hikmet Vardar